நேர்காணல் – சரிதா ஜோ 1.மலையாள இலக்கியத்தில் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர் நீங்கள். குறிப்பிடத்தகுந்த சிறார் நூல்களையும் எழுதியிருக்கிறீர்கள். இலக்கிய பயணத்தில் உங்களுடைய தொடக்கப் புள்ளி எது?  நான் எப்போது முதன்முதலில் கதை எழுதினேன் என்பது எனக்கு நினைவில் இல்லை. நான் சிறு குழந்தையாக இருந்தபோது புத்தகங்களைப் படிப்பேன். அந்த நேரத்தில், எங்கள் வீட்டில் கம்பராமாயணம் இருந்தது. அது எனக்கு மிகவும் பிடித்த புத்தகம். அந்த வயதில், நான் அதை தினமும் படிப்பேன். அதனால் ஈர்க்கப்பட்டு, என் குறிப்பேட்டில் சிறிய கதைகளை எழுதுவேன். நான் அவற்றை யாருக்கும் காட்ட மாட்டேன். காரணம், கேலி செய்வார்கள் என்ற பயம். ஒருமுறை, என் நண்பரின் வற்புறுத்தலின் பேரில், நான் ஒரு கதைப் போட்டியில் பங்கேற்றேன். நான் முதல் பரிசை வென்றேன். பின்னர், பரிசு கிடைத்த தைரியத்தில்,நான் கதைகள் எழுதி பல வார இதழ்களுக்கு அனுப்பினேன். வார இதழ்களில் என்னுடைய கதைகள் வெளிவந்தன.  வானொலியில் என் கதைகளைச் சொல்லும் வாய்ப்பும் எனக்குக் கிடைத்தது. 2002 ஆம் ஆண்டில் எனது முதல் கதைத் தொகுப்பு 'கலாபராத்திரியில் ஒரு கஜல்' வெளிவந்தது. 2. தமிழில் வெளியாகியுள்ள உங்களின் மூன்று நூல்கள் சமகாலச் சமூகப்  பிரச்சனைகளைப் பற்றிப் பேசுகின்றன? இது போன்ற கதைகளை எழுதத் தூண்டியது எது?  தியா, விடுபட்டும் சுடர் மற்றும் மீளும் நிறங்கள் போன்ற நாவல்கள் பதின் பருவக் குழந்தைகளுக்காக எழுதப்பட்டவை. பிரபல எழுத்தாளரும் மொழிபெயர்ப்பாளருமான யூமாவாசுகி அவர்கள் இந்த மூன்று நாவல்களையும் தமிழில் மொழிபெயர்த்தார். இன்று நம்முடைய  குழந்தைகள் நிறைய பிரச்னைகளைச் சந்திக்கிறார்கள். பொதுவாக நான் குழந்தைகளுடன் பேசுவதை விரும்புகிறேன். அவர்களுடன் பேசும்போது எனக்குக் கிடைத்த சில விஷயங்கள் இது போன்ற நாவல்களை எழுத என்னைத் தூண்டின. என்னுடைய இந்த மூன்று புத்தகங்களும் மலையாளத்தில் மட்டுமல்ல, தமிழிலும் அதிக எண்ணிக்கையிலான வாசகர்களைக் கொண்டிருக்கின்றன என்று உணர்ந்தேன். சில தமிழ் வாசகர்கள் என்னை அழைத்து வாழ்த்தித் தங்கள் அன்பை வெளிப்படுத்தியுள்ளனர். இதற்கு ஒரு முக்கிய காரணம், நான் அவற்றில் முன்வைக்கும் குழந்தைகளின் பிரச்சினைகள். அதிலிருந்து எனக்கு ஒரு விஷயம் புரிந்தது. நான் பெரியவர்களுக்கான கதைகள் மற்றும் நாவல்களை எழுதியவன். ஆனால் நான் தியா நாவலை எழுதியபோது, அதற்குக் கிடைத்த வரவேற்பு என்னை குழந்தைகள் இலக்கியத்திற்கு மிக நெருக்கமாகக் கொண்டு வந்தது. அதற்கு முக்கிய காரணம் பிரபல தமிழ் எழுத்தாளர் யூமாவாசுகி அவர்களே. எனது தியா நாவல் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்படாமல் இருந்திருந்தால்  நான் தமிழ் மொழிபெயர்ப்புக்குச் சென்றிருக்க மாட்டேன். என்னுடைய மூன்றுபுத்தகங்களையும்   வாசித்த  குழந்தைகள் மட்டுமல்ல பெரியவர்களும் வாசிக்கும்போது அவர்களுடைய குழந்தைப் பருவத்தை ஞாபகப்படுத்தியதாகக் கூறினார்கள்.   எனக்குள் இன்னும் குழைந்தைமை இருப்பதை உணர்ந்து மகிழ்ந்தேன். ஒருவேளை அதுவே எனக்கு உத்வேகம் தந்திருக்கலாம்.   3. நீங்கள் மொழிபெயர்ப்பதற்கான நூலை எதன் அடிப்படையில் தேர்ந்தெடுக்கிறீர்கள்? நான் எட்டுக்கும் மேற்பட்ட தமிழ் புத்தகங்களைத் தமிழிலிருந்து மொழிபெயர்த்துள்ளேன். விரைவில் இலங்கை தமிழ் எழுத்தாளர் டி. ஞானசேகரனின் எரிமலை நாவலின் மொழிபெயர்ப்பு வெளிவருகிறது. இன்னும் இரண்டு அல்லது மூன்று குழந்தைகள் இலக்கியப் படைப்புகளும் வெளிவருகின்றன. எனது மொழிபெயர்ப்புப் படைப்புகளைப் படிக்கும்போது, மலையாளப் புத்தகத்தைப் படிப்பது போல இருக்கிறது என்று வாசகர்கள் கூறுகிறார்கள். அதற்காக நான் நிறைய போராட வேண்டியிருக்கிறது. இதிலிருந்து நான் ஒரு விஷயத்தைக் கற்றுக்கொண்டேன். இனிமேல், என் மனதை மிகவும் கவர்ந்திழுக்கும் புத்தகங்களை மட்டுமே நான் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும். எனது மொழிபெயர்ப்புப் படைப்புகளைப் படிக்க ஆர்வமுள்ள வாசகர்கள் இருப்பதால், இந்தத் துறையில் இருக்க முடிவு செய்துள்ளேன். அதனுடன், வெளியீட்டிற்காக எனது புத்தகங்களும் என்னிடம் உள்ளன. நான் தற்போது மொழிபெயர்த்து வரும் படைப்பு  யூமாவாசுகியின் நாவலான ரத்த உறவு.  மற்றும் எழுத்தாளர் உதயசங்கர் அவர்களின் ஆதனின் பொம்மை. குழந்தைகள் இலக்கியத்துடன் என்னை மட்டுப்படுத்த விரும்பவில்லை. எனக்கு நல்ல புத்தகங்கள் கிடைத்தால், நான் நிச்சயமாக அவற்றை மொழிபெயர்ப்பேன். ஆனால் அவை என் ரசனைக்கு ஏற்றதாக இருக்க வேண்டும். 4. கேரளாவில் சிறார் செயல்பாடுகள் எப்படி இருக்கிறது? எந்த வகையான  முன்னெடுப்புகள் சமீபமாகச் சென்று கொண்டிருக்கிறது?   கேரளாவில் வாசிப்புப் பழக்கத்தை மேம்படுத்துவதற்கு அரசாங்கம் முழு ஆதரவை வழங்குகிறது. வாசிப்பின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தி பள்ளிகளில் ஆண்டுதோறும் ஜூன் 19 முதல் 25 வரை மாநிலம் தழுவிய வாசிப்பு தினம் கொண்டாடப்படுகிறது. சிறார் இலக்கியத்தை ஊக்குவிப்பதில் பல நிறுவனங்கள் முனைப்பாக பங்களிக்கின்றன. பாலசாகித்திய நிறுவனம், சாஸ்திர சாகித்ய பரீட்ஷித், நூலகப் பேரவை, மாத்ருபூமி புக்ஸ், டிசி புக்ஸ் மற்றும் பூர்ணா பப்ளிகேஷன் போன்ற பதிப்பகங்களின் சிறார் இலக்கிய வெளியீடுகளைக் குறிப்பிடலாம். எனது அனுபவத்தில் சிறார் இலக்கியத்திற்கு கேரளாவில் நிறையத் தேவை இருக்கிறது. விற்பனையும் நன்றாக இருக்கிறது. கேரளாவின் செயலூக்கமான அணுகுமுறை வாசிப்புக் கலாச்சாரத்தை வளர்கிறது. இது குழந்தை இலக்கியத்திற்குப் பிரகாசமான எதிர்காலத்தை உறுதி செய்கிறது. 5.  கேரளா புத்தக கண்காட்சி தமிழ்நாடு புத்தக கண்காட்சி இரண்டிலும் உங்களுடைய பார்வையில் சிறார் வாசிப்பு சார்ந்து  முன்னெடுக்க வேண்டியதாக நீங்கள் நினைப்பது? இந்தக் கருத்தை நான் என்னுடைய அனுபவத்தில் இருந்துதான் சொல்கிறேன். பல பெற்றோருக்கு நாவல்கள் மற்றும் கதைப்புத்தகங்களைப் படிப்பதால் என்ன நன்மைகள் என்று தெரியாது என்பதை நான் புரிந்துகொண்டுள்ளேன். இதுபோன்ற புத்தகங்களைப் படித்த பிறகு என்ன நன்மைகள் என்று கேட்கும் பெற்றோரை நான் அறிவேன். துரதிர்ஷ்டவசமாக, அதே வழியில் சிந்திக்கும் ஆசிரியர்களையும் நான் அறிவேன். பொதுவாக பெற்றோர்கள் சொல்லும் ஒரு உரையாடல் உள்ளது, நான் எனக்குப் பிடித்த புத்தகங்களை வாங்குகிறேன். ஆனால் நான் படிக்க விரும்பவில்லை. இதற்குப் பெற்றோரே முன்மாதிரியாக இருக்க வேண்டும். ஒரு குழந்தை சிறியதாக இருக்கும்போது கூட, நாம் முதலில் அவர்களுக்குக் கொடுப்பது மொபைல் போன். இதற்குப் பதிலாக புத்தகங்கள் கொடுக்கப்படும் காலம் வந்தால், குறைந்தபட்சம் சில குழந்தைகளாவது நிச்சயமாக புத்தகங்களால் ஈர்க்கப்படுவார்கள் என்பதை எனது அனுபவம் எனக்குக் கற்றுக் கொடுத்துள்ளது.  கேரளாவில், அனைத்து மாவட்டங்களிலும் புத்தகக் கண்காட்சிகள் நடத்தப்படுகின்றன. இங்கு, நூலகக் குழு ஒரு வாசிப்புப் போட்டியை ஏற்பாடு செய்கிறது. இது ஒரு விழாவாக இருக்கக்கூடாது, ஆனால் குழந்தைகள் தங்கள் சொந்த மகிழ்ச்சிக்காகப் படிக்கும் காலமாக இருக்க வேண்டும். அதற்காக, நல்ல புத்தகங்கள் குழந்தைகளுக்குக் கிடைக்கச் செய்ய வேண்டும். இது நடக்கும் என்று நான்நம்புகிறேன். எழுத்து மற்றும் வாசிப்பின் மகத்துவத்தை அவர்களுக்குப் புரிய வைத்தால், மீதமுள்ளவை தானாகவே வரும். கேரளாவில் குழந்தை எழுத்தாளர்களுக்கு அதிக அங்கீகாரம் வழங்கப்படுவதில்லை. தமிழ்நாட்டைப் பற்றி எனக்கு அதிகம் தெரியாது. இப்போது இங்கு சிறிய மாற்றங்கள் வரத் தொடங்கியுள்ளன. பிரபல எழுத்தாளர்களும் இந்தத் துறையில் நுழைவது போல் தெரிகிறது. இதுவே இவ்வளவு சிறிய மாற்றத்திற்குக் காரணம்.  எழுத்தாளர்கள் தாங்கள் எழுதும் அனைத்தும் குழந்தைகள் இலக்கியம் தான் என்ற எண்ணத்தை மாற்ற வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன். தமிழ்நாட்டில் செய்யப்படும் ஒரு விஷயம் எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. குழந்தைகளைச் சுற்றி கதைகள் சொல்லும் விதம். நான் அதை அடிக்கடி கேட்டிருக்கிறேன். ஆனால் கேரளாவில் அப்படி ஒரு முறை இல்லை. குழந்தைகள் ஒரு திருவிழாவிற்கு ஈர்க்கப்படுவது போல, புத்தகக் கண்காட்சிக்காகக் காத்திருக்கும் ஒரு காலம் வர வேண்டும். அதற்கான வழிகளைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். எனக்குத் தெரிந்தவரை, தமிழ்நாட்டைப் போல கேரளாவில் குழந்தைகளுக்காக எழுதும் எழுத்தாளர்களின் சங்கம் இல்லை. 6. கேரளாவில் தமிழ்  நூல்களுக்கான வரவேற்பு எப்படி இருக்கிறது? மொழிபெயர்ப்புப் படைப்புகள் அதிகம் படிக்கப்படுவதாக நான் உணர்கிறேன். நான் மொழிபெயர்ப்புப் படைப்புகளை அதிகமாகப் படிக்க விரும்புபவன். தமிழிலிருந்து மலையாளத்திற்கு மிகக் குறைவான புத்தகங்களே வந்துள்ளன என்று நினைக்கிறேன். அது ஏன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. எந்த மொழியிலிருந்து வந்தாலும், நல்ல புத்தகங்கள் படிக்கப்படுகின்றன. மொழிபெயர்ப்பாளர் ஒரு படைப்பு எழுத்தாளராகவும் இருந்தால் நல்லது என்று நினைக்கிறேன். தமிழிலிருந்து மலையாளத்திற்கு பல புத்தகங்கள் வர வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன். 7. உங்கள் நூல்களை வாசித்த குழந்தைகளின் அனுபவங்களைப் பற்றிச் சொல்லுங்கள். என் நாவல்களைப் படிக்கும் குழந்தைகள், "நான் இதில் இருக்கிறேன்" என்றும், பெரியவர்கள், "இது என் குழந்தைப் பருவ அனுபவங்கள்" என்றும் கூறுகிறார்கள். அது தமிழ்நாடாக இருந்தாலும் சரி, கேரளாவாக இருந்தாலும் சரி, அவர்கள் அப்படித்தான் சொல்கிறார்கள். என் எழுத்துக்குக் கிடைக்கும் வெகுமதி அதுதான். தமிழில் என் புத்தகங்களை குழந்தைகள் இவ்வளவு விரும்புவதற்குக் காரணம், நான் எழுதிய அனைத்தையும்  எழுத்தாளர் யூமாவாசுகி அவர்கள் தமிழில் மொழிபெயர்த்திருப்பதுதான். என்னைத் தமிழ் வாசகர்களுக்கு நல்ல முறையில் அறிமுகப்படுத்தும் பாரதி புத்தாலயமும் அதில் ஒரு பங்கு வகிக்கிறது. 8. உங்களுக்கு குடும்பம் எந்த அளவிற்குத் துணை நிற்கிறது? எனக்கு குடும்பம் தான் எல்லாம். என்னுடைய மனைவி, மகன், மருமகள், மகன், மருமகன் மற்றும் பேத்தி உட்பட அனைவருமே நான் செய்யும் எல்லாவற்றிற்கும் ஒத்துழைப்புக் கொடுக்கிறார்கள். அதனால்தான் என்னால் எழுத்துத் துறைக்குள் இயங்க முடிகிறது.  குறிப்பாக என்னுடைய மனைவி நான் மொழிபெயர்க்கும் நூல்களை வாசித்து பிழைகள் இல்லாமல் வருவதற்கு உதவி செய்கிறார். எல்லா வகையிலும் உறுதுணை புரிகிறார்.

மியாவ் மியாவ் பூனைக்குட்டி மிரண்டு ஓடும் பூனைக்குட்டி  குட்டிக்கரணம் போட்டு தான் குறும்பு செய்யும் பூனைக்குட்டி கண்ணை உருட்டி உருட்டியே காலைச் சுற்றும் பூனைக்குட்டி வாலை ஆட்டும் பூனைக்குட்டி பாலை குடிக்கும் பூனைக்குட்டி தாவி மடியில் ஏறியே  தலையைச் சாய்க்கும் பூனைக்குட்டி  அடுக்கி வைத்த பொருட்களை  இழுத்துப் போடும் பூனைக்குட்டி

வணக்கம் செல்லக் குட்டீஸ்  எழுத்துகள் எப்படி பிறந்தது என்று தெரியுமா? முதன்முதல்ல மனிதன் என்ன எழுதி இருப்பான்? அவனுக்கு என்ன புரிஞ்சிருக்கும்? எல்லாருக்கும் புரியற மாதிரி எழுத்துகள் எடுத்ததுமே உருவாகிடுச்சா? முதல்ல அது எப்படி இருந்தது? எப்படி இன்று இருக்கும் எழுத்துகளா மாறி இருக்கும்? இப்படி எல்லாம் யோசிச்சிருக்கீங்களா! அப்ப உங்களுக்காக தான் இந்தக் கதை. இத ருட்யார்ட் கிப்ளிங் அப்டிங்கற புகழ் பெற்ற ஆங்கில எழுத்தாளர் எழுதி இருக்காரு. அவர் ஆங்கில எழுத்தாளர் இல்லையா? அதனால ஆங்கில எழுத்துகள் எப்படி பிறந்தது அப்படிங்கறத கதையா எழுதி இருக்காரு.  அந்தக் கதைய எழுத்தாளர் கோகிலா, தமிழில் மொழிபெயர்த்து கொடுத்திருக்காங்க. இப்ப மாதிரியே அப்பவும் வெவ்வேறு இனக் குழுக்களுக்கு வேற வேற மொழி இருந்திருக்கு. அதாவது அவங்க எழுப்பும் வித்தியாசமான ஓலிகள். ஒரு குழு பேசற மொழி இன்னொரு குழுவுக்கு புரியாது. அப்ப எல்லாருக்கும் புரியற மாதிரி ஓவியங்கள் வரைஞ்சு காட்டினால் எப்படி இருக்கும்! அந்த ஓவியங்கள் தான் பின்னாடி எழுத்துகளாக மாறி இருக்கும் இல்லையா! என்ன என்ன எழுத்துகள் எப்படி உருவாச்சு அப்படின்னு ரொம்ப சுவாரஸ்யமா எழுதி இருக்காங்க.   இந்த புத்தகத்தை ஹெர் ஸ்டோரிஸ் பதிப்பகம் வெளியிட்டிருக்கிறது..  எழுத்து உருவான வரலாறு தெரிஞ்சிக்க ஆர்வமா இருந்தீங்கன்னா இந்த புத்தகம் உங்களுக்கு தான். ராஜலட்சுமி நாராயணசாமி

கடல் பாட்டியிடம் பேசும் போது நேரம் போவதே தெரியவில்லை என்று சொல்லுமளவுக்கு பாட்டிக்கும் பேரப்பிள்ளைகளுக்கும் கேள்வி பதில் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தன.  இப்போது அவர்களின் அப்பாவிடமும் நிறைய கேள்வி கேட்க தொடங்கினர்.   "அப்பா ........அப்பா நீங்கள் எப்பவும் வெற்றிலை போட்டுக்கிட்டே இருக்கீங்கல உங்களுக்கு வாய் வலிக்காதா?"  என்று அமுதா தன் அப்பாவின் மீசையை தடவிக் கொண்டே கேட்டாள்.  "ஆமாம்.......  அப்பா! நானும்  இதை கேட்க நினைத்தேன் " இனியனும் இணைந்து கேட்டான்.  "இரண்டு பேரும் கடல் பாட்டிகிட்ட கேள்வி கேட்டது போய்  என்னிடம்மா.....?  சரி சொல்றேன்" என்று சிரித்தார் அப்பா. ஆர்வத்தோடு இருவரும் கேட்கத் துணிந்தனர்.  " கடல்ல மீன் பிடிக்க அதிகாலை 2 மணி மூன்று மணி என்று நேரம் காலம் பாராமல் செல்வோம். காலநிலைக்கு ஏற்றார் போல், காற்றின் திசைக்கும், கடலின் நீரோட்டத்திற்கும் ஏற்றார் போல் தொழில் செய்யும் நேரம், காலம் எல்லாம் மாறுபடும். ஒரே சீரான நேரத்தில் கடல் தொழில் செய்வோம் என்று சொல்ல முடியாது. கடல் தொழில் செய்பவர்களுக்கு மூன்று பெரும் சிக்கல்கள் உருவாகும். "........ என்று சொல்லியவர் ஒரு கணம் நிறுத்தினார். தன் வாயிலிருந்து வெற்றிலை எச்சிலை துப்புவதற்கு எழுந்து போனார்.   "மூன்று சிக்கல்கள் என்னப்பா ........." அமுதாவும், இனியனும் அவசர அவசரமாக அப்பாவிடம் கேட்டார்கள். " பசி, தூக்கம் ,கடும் குளிர் இவை மூன்று கடல் தொழில் செய்யும் மீனவர்களுக்கு கடும் சிக்கலை ஏற்படுத்தும்.  இவை மூன்றுக்கும் ஒரே தீர்வு வெற்றிலை, பாக்கு, சுண்ணாம்பு தான்" " அப்பா என்னப்பா சொல்றீங்க ......" இனியன் அப்பாவின் உணர்வோடு இணைந்தான். " ........சாமத்துல இரண்டு மணிக்கு போனால் 12 மணி நேரம் கழித்து தான் திரும்ப கரை வர முடியும்.  அதுவரை கடல் தண்ணீரிலேயே இருப்பது நிலத்தில் இருப்பது போல் எளிதானது அல்ல. முதலில் கடும் குளிர், பனி காலங்களில் வெற்றிலை போட்டால் குளிர் நம்மை தாக்கும் உணர்வே தெரியாது. நாவும் , பற்களும் மரத்து போகும்"   என்று அப்பா சொல்வதைக் கேட்ட குழந்தைகள் அவரைக் கனிவுடன் பார்த்தனர்.   I love you அப்பா " என்று அப்பாவின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள் அமுதா .  இனியன் அப்பாவின் முதுகை கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டான். அப்பாவின் முகத்தில் புன்னகை பூத்தது. அவர் தொடர்ந்தார்.....  "நீண்ட நேரம் வெற்றிலையை மென்றுகொண்டே, வாயில் ஒதுக்கி வைப்பதால் பசியும் எடுக்காது தூக்கமும் வராது . கடலில் பயணிக்கும் போது எப்போதும் கவனமாக இருக்க வேண்டும்,  எப்போது அலை  உயர்ந்து எழும் என்று தெரியாது.  வெற்றிலையை வாயில் ஒதுக்கி வைத்து மென்று கொண்டே இருந்தால் தூக்கமும் வராது, பசியும் இராது, குளிர் காற்றும் தாக்காது" என்று தன் தோளில் சாய்ந்து கேட்டுக்கொண்ட பிள்ளைகளின் தலையை தடவினார் அப்பா . அண்ணே..... அண்ணே சோளக்காற்று, கச்சான்காற்று, வாடைக்காற்று எதுவும் நம்ம அப்பாவை தாக்காமல் இருக்கணும்னா கொஞ்சம் வெற்றிலை போட்டாலே போதுமா? என்று அமுதா இனியனிடம் கூறினாள். " ஆமாம் அமுதா ஆனால் எல்லோரும் புகையிலை சேர்த்து போடுறாங்களே அதான் கவலையா இருக்கு....." " தம்பி இனியா..... புகையிலை போடுறது தப்புதான் ஆனால் அந்த குளிரை தாங்க கொஞ்சம் சேர்த்துக் கொள்கிறார்கள்". தாழ்ந்த குரலில் பேசினார் அப்பா. அவரும் புகையிலை போடுவார். அதைக் குழந்தைகள் பார்த்திருக்கிறார்கள். "அமுதா.... காற்றுக்கு பெயரிடும் மீனவர்கள் அந்த காற்றை  எதிர்கொள்ள கண்டுபிடித்தது தான் வெற்றிலை பாக்கு போல." " ஆமாம் அண்ணே, எனக்கு வெற்றிலை போடும் நபர்களை பார்த்தாலே பிடிக்காது.  ஆனால் இப்போதான் தெரியுது, ஒரு இலைக்குப் பின்னால் இவ்வளவு சோகமா? " என்று அமுதா இப்போது பொறுப்பாக பேசினாள் . ஓங்கி அடித்த அலை அமுதாவின் கால்நினைத்து சென்றது. " இன்னைக்கு உங்க அப்பா கிட்டயே இருந்துட்டீங்க, என்கிட்ட வரலையா‍? ” என்று கடல்பாட்டி சிரித்துக்கொண்டே கேட்டார். ” ஆமாம் பாட்டி ! அப்பா வெற்றிலை போடுவது பற்றி பேசினார்கள் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தோம் .” என்று சேர்ந்த குரலில் சொன்னார்கள். "அது சரி....  உங்களுக்கு இன்னொன்னு சொல்லட்டுமா  இதுநாள் வரை கடல் தொழில் செய்யும் மீனவர்கள் கடலில் மது அருந்துவது கிடையாது.  அதுதான் அவங்க எனக்குத் தரும் மரியாதை" " அப்படியா !......." இருவரும் ஆச்சரியமாய் கேட்டார்கள். ” பாட்டி பாட்டி பாய் மரம்னா என்ன? ” என்று அமுதா கேட்டாள். ” சொல்றேன்........ கண்மணிகளே....” என்று சொன்ன பாட்டி மீண்டும் மறைந்து போனார். ( கடல் பேசும் )

மீன் சந்தைகளில் இதை நீங்கள் பார்த்திருக்கலாம். சற்றே வித்தியாசமான உடலுடன் கொஞ்சம் இறால் போலவே இருக்கும்  இந்த உயிரி "பூச்சி  இறால்" என்று மீனவர்களால் அழைக்கப்படுகிறது. இறால் என்று பெயர் இருந்தாலும் இது இறால் இனம் அல்ல. சிங்கிஇறால்கள், நண்டுகள், இறால்கள் எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு தூரத்து உறவினர் என்று சொல்லலாம். சிறு கடல் புழுக்கள், கணவாய்கள், சிப்பிகள், மீன்கள் போன்றவற்றை இவை வேட்டையாடி சாப்பிடும். ஆங்கிலத்தில் இதன் பெயர் Mantis shrimp. Praying Mantis என்ற ஒரு வகை பூச்சி இருக்கிறது, தெரியுமா? இது தமிழில் கும்பிடு பூச்சி என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்தப் பூச்சியைப் போலவே முன்னால் இருக்கும் கைகளை வைத்து வேட்டையாடுவதால் இந்தப் பெயரை வைத்திருக்கிறார்கள். அறிவியலாளர்களும் ஆராய்ச்சியாளர்களும் இதற்கு வைத்திருக்கும்  செல்லப்பெயர் என்ன  தெரியுமா? "கட்டைவிரல் நறுக்கி". சரியாகக் கையாளாவிட்டால் இது நம்மைக் காயப்படுத்திவிடும் பலம் கொண்டது.  அதென்ன அப்படிப்பட்ட பலம்???  ஒருமுறை இது தாக்கும்போது 1500 நியூட்டன் விசை இருக்குமாம்! ஒரு திறமையான பாக்ஸிங் வீரர் பலத்தைத் திரட்டி ஓங்கி ஒரு குத்துவிட்டால் எவ்வளவு வலுவாக இருக்குமோ, அவ்வளவு வலு! இவ்வளவு வலுவும் குறைவான வேகத்தில் வருவதில்லை. ஒரு நொடிக்கு 23 மீட்டர் வேகம், அதாவது மணிக்கு 83 கிலோமீட்டர் வேகத்தில் இந்தத் தாக்குதல் நிகழும்! இந்தப் பூச்சி இறால்களுக்கு இன்னொரு சிறப்பம்சமும் உண்டு. இவற்றின் பார்வைத்திறனும் அலாதியானது. கிட்டத்தட்ட மனிதர்களோடு ஒப்பிடக்கூடிய அளவுக்கு இவை பார்வைத்திறன் கொண்டவை. சில பூச்சி இறால் வகைகள் உணவாகப் பயன்படுகின்றன. சில இனங்கள் அழகுக்காக மீன்தொட்டிகளில் வளர்க்கப்படுகின்றன.

திடீரென தீ விபத்து எச்சரிக்கை மணி ஒலிக்கிறது.  தீவிபத்து ஏதும் இருக்காது. பயிற்சிக்காக இருக்கலாம் என்று ஆசிரியர், காவலர்களிடம் சொல்கிறார். ஆனாலும் எச்சரிக்கை மணி ஒலித்ததால்  மாணவர்கள் அனைவரும் வரிசையாக, விரைவாக மைதானத்திற்குச் செல்லுங்கள் என்று சொல்கிறார். எல்லா வகுப்பறைகளிலும் இருந்து மாணவ மாணவியர் வரிசையாக மைதானத்திற்குச் செல்கிறார்கள். ஆங்காங்கே ஆசிரியர்கள் நின்று நெறிப்படுத்துகிறார்கள்.  மைதானத்திற்கு அருகே காவல்துறை அலுவலர் பாஸ்கம் ஜேமியின் வகுப்பாசிரியரைப் பார்க்கிறார். அவரோடு பேச முயல்கிறார்.  நான் ஓர் ஆசிரியர். எனக்கு வேறு எதுவும் தெரியாது. இவர்களை என்னால் சமாளிக்கவே முடியவில்லை என்று சொல்லிச் செல்கிறார்.  மைதானத்தில் ஒவ்வொரு வகுப்பாக வரிசையாக  நிற்கிறார்கள். ஜேட், ரயானைப் பார்க்கிறாள். கோபம் அதிகமாகிறது. "என் தோழியை ஏன் கொன்றாய்?" என்று கத்திக் கொண்டே ரயானைக் கண்டபடி அடிக்கத் தொடங்குகிறாள்.  மாணவர் பலரும்  சுற்றி நின்று ஆரவாரம் செய்கிறார்கள். ஆசிரியர்களும் காவலர்களும் அங்கே விரைகிறார்கள். 'ஒரு பொண்ணு இவனை அடிச்சிட்டா...' என்று ஒரு சிறுவன் கேலி செய்கிறான்.  ரயானுக்கு லேசான ரத்தக் காயம். அவனை முதலுதவி அறைக்கு அழைத்துச் செல்கிறார்கள். பாஸ்கம் அங்கே சென்று அவனோடு பேச விரும்புகிறார்.  தீவிபத்து ஏதும் இல்லை என்பதை உறுதி செய்த பிறகு அனைவரும் வகுப்பறைகளுக்குத் திரும்புகிறார்கள்.  மாணவ, மாணவியர் செல்பேசியை வைத்துப் படம் எடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். பாஸ்கமை அழைத்துச் செல்லும் ஆசிரியை அவர்களைப் பார்க்கிறார். "எல்லோரும் வகுப்புக்குப் போங்க!" என்று சொல்லியபடியே செல்கிறார். செல்பேசி வைத்திருந்த சிறுவன், " வாயை மூடுங்க மிஸ்!" என்று சொல்கிறான். சற்று தூரத்திலிருந்து அந்த ஆசிரியை, 'என்ன சொல்ற?' என்ற  தொனியில் சத்தமாகக் கேட்டபடியே செல்கிறார். குழந்தைகள் தங்கள் மனதில் தோன்றிய எதை வேண்டுமானாலும் அப்படியே ஆசிரியரிடம் சொல்லலாமா? மாணவர்கள் வகுப்பறையில், பள்ளி வளாகத்தில் ஆசிரியரைக் கேலி செய்கிறார்கள். சுற்றிச் சுற்றி ஆடுகிறார்கள். ஆசிரியரோடு வாக்குவாதம் செய்கிறார்கள்.  அவை காணொலிகளாக வெளிவருகின்றன. மாநிலம் முழுவதும் மாணவர்கள் அப்படித்தான் என்று பலரும் பேசுகிறார்கள். உடனே நீதிநெறி வகுப்புகள் வேண்டும் என்று பலரும் குரல் எழுப்புகிறார்கள்.  இவை ஒவ்வொன்றும் பல்வேறு தளங்களில் கலந்துரையாட வேண்டியவை.  சமூகத்தில் மனிதர் கூடும் இடங்கள் எல்லாமே சத்தமும் இரைச்சலும் நிறைந்தவை. பள்ளிக் கூடங்கள் பெரும்பாலும் சத்தத்திற்கு எதிரானவை. மாணவர்கள் அமைதியாக இருக்கும் வகுப்பறையே சிறந்தது. வகுப்பறையை அமைதியாக வைத்திருப்பவரே சிறந்த ஆசிரியர்.  ஆசிரியருடன் அல்லது வயதில் மூத்தவருடன் பணிவுடன் பேச வேண்டும் என்பது சமூகத்தின் எதிர்பார்ப்பு.  சமூகத்தில் பெரும்பாலும் நீங்கிக் கொண்டே இருக்கும் அறங்கள் அனைத்தையும் பள்ளி தான் வளர்க்க வேண்டும் என்று சொல்லித் தப்பித்துக் கொண்டோம். குழந்தைகள் தன்னைவிட மூத்தவருடன் பேச விரும்புகிறார்கள். அவர்களின் குரலைக் கேட்கும் மூத்தவர் மீது ஆர்வமும் அன்பும் காட்டுகிறார்கள். அத்தகைய ஆசிரியர் நுழைந்ததும் வகுப்பறை கலகலப்பாக மாறுகிறது. குழந்தைகள் அனைவரும் பேச விரும்புவதால் எழும் சத்தத்தைக் கலந்துரையாடலாக மாற்றும் உத்திகளே குழந்தை நேய ஆசிரியருக்குத் தேவை. இது குறித்த கலந்துரையாடல்கள் மிகவும் அவசியம். மிகவும் அவசரம்.  பாஸ்கம், ரயானுடன் பேச முயல்கிறார். 'உன்னுடைய கண் வீங்கப் போகுது என்று நினைக்கிறேன்.' என்று தொடங்குகிறார். ரயானும் ஆமாம் என்கிறான்.    சின்ன வயசுல என்னுடைய கண்ணை வீங்க வைக்கணும்னு ஆசையா இருந்துச்சு. ஒரு இடத்தில் வேணும்னே இடிச்சுக்கிட்டேன் என்று பாஸ்கம் சொல்கிறார்.  'உண்மையாகவா!' என்று ரயான் கேட்கிறான். ஆமாம், ஓரளவு. அப்போ நான் உன்னைவிடச் சின்னப் பையன். ஒன்பது வயது. பல் விழுந்து பார்க்கவே ஒரு மாதிரியா இருப்பேன். எனக்கு ஒரு கெளபாய் போல இருக்கணும்னு ஆசை என்று பாஸ்கம் சொல்கிறார்.  "அப்போ நீங்க புகழோடு இருந்திருப்பீங்க!" என்று ரயான் சொல்கிறான். "ஆமாம். உனக்கு புகழ் முக்கியமா ரயான்?" என்று பாஸ்கம் கேட்கிறார்.  "ஆமாம். கண்டிப்பா. டாமி கிட்டேயும் நீங்க பேசுனீங்க என்று அவன் சொன்னான். அவங்க அப்பா சொன்னதால் அவன் எதுவும் பேசவே மாட்டான்." என்று ரயான் சொல்கிறான்.  "நீங்க உண்மையாகவே புகழ் பெற்றவரா இருந்தீங்களா? அதுவும் பொண்ணுங்க கிட்டே?" என்று ரயான் கேட்கிறான்.  பாஸ்கம் ' ஆமாம்' என்று சொல்கிறார்.  புகழை, பாராட்டை அனைவரும் விரும்புகிறோம். கடமையைச் செய்தாலும் யாராவது பாராட்ட வேண்டும் என எதிர்பார்க்கிறோம்.  பாராட்டைத்தான் அங்கீகாரம் என்று மனம் எதிர்பார்த்து ஏங்குகிறது.   ஏதாவது ஒன்றிலாவது சிறந்தவர் என்ற பெருமை வேண்டும் என்று மனம் விரும்புகிறது. எந்தக் காரணமும் இல்லை என்றாலும் இங்குதான் சாதி, மதம் போன்றவை பெருமிதமாக மாறுகின்றன.  ரயானின் போக்கிலேயே பேச்சை வளர்க்கிறார், பாஸ்கம். "ரயான், உன்னால் தான் எனக்கு உதவ முடியும். கேட்டி கொலைக்கான காரணம் என்ன?"  என்று பாஸ்கம் கேட்கத் தொடங்குகிறார். ரயான் சுதாரிக்கிறான். பேசுவதை நிறுத்துகிறான். முதலுதவி அறையிலிருந்து வெளியேறுகிறான். பாஸ்கம் அவனைப் பின்தொடர்கிறார்.  ( தொடரும் )

க்ரெஃபல்லோவின் பிள்ளை சென்ற பதிவில் க்ரெஃபல்லோ என்ற அட்டகாசமான கதையைப் பார்த்தோம். இந்தப்பதிவில் அதன் தொடர்ச்சியான “க்ரெஃபல்லோவின் பிள்ளை” கதையைப் பற்றிப் பார்ப்போம் வாருங்கள். க்ரெஃபல்லோ கதையில் எலி முக்கிய கதாபாத்திரமாக இருக்கும். அது கற்பனையில் உருவாக்கிய க்ரெஃபல்லோ இறுதியில் உண்மையில் வந்துவிடும் அல்லவா? இந்தக்கதையில் க்ரெஃபல்லோவும் அதன் பிள்ளையான குட்டி க்ரெஃபல்லோவும் முக்கியகதாபாத்திரங்கள். ஆனால், குட்டி க்ரெஃபல்லோ எலியை நேரில் பார்த்திருக்காது. “எலி ஒரு பயங்கரமான விலங்கு. அது நம்மைச் சாப்பிட்டுவிடும். அதனால் காட்டைவிட்டு வெளியே செல்லக்கூடாது” என்று சொன்னது க்ரெஃபல்லோ. அதனால், எலி மிகப் பெரிய பயங்கரமான விலங்கு என்று நினைத்தது குட்டி க்ரெஃபல்லோ. இருந்தும் ஒரு பனிக்காலத்தில், குட்டி க்ரெஃபல்லோ காட்டைவிட்டு வெளியே செல்லும். போகும் வழியில் க்ரெஃபல்லோ கதையில் வந்த பாம்பு, நரி, ஆந்தை ஆகிய கதாபாத்திரங்களைச் சந்திக்கும். எலி பற்றி அப்பா சொன்ன அடையாளம் ஒவ்வொரு விலங்கிடமும் ஏதாவது இருக்கும். அதனால் ஒவ்வொரு விலங்கிடமும், “நீ தான் அந்தபயங்கரமான எலியோ?” என்று சந்தேகமாகக் கேட்கும். அது எலி இல்லை  என்று தெரிந்ததும் அங்கிருந்து விலகும். இறுதியில் எலியைச் சந்திக்கும்.  எலி தம்மாத்துண்டு இருக்கும் அல்லவா? அதனால் குட்டி க்ரெஃபல்லோ  எலியைச் சாப்பிடுவதற்காகப் பிடித்துவிடும். அதன் பிறகு எலி எப்படித் தப்பித்தது, குட்டி க்ரெஃபல்லோ எப்படி அப்பாவிடம் சென்றது என்பதுதான் கதை. இந்த குட்டிக் கதையை நான் 1.5 மணி நேர நாடகமாகப் பார்த்தேன் என்று சொன்னால் நீங்கள் நம்புவீர்களா? அதுவும் திரையரங்கில் சென்று பார்த்தேன். திரையரங்கு நாடகம் என்றால், அதில் வெறும் வசனங்கள் மட்டும் இருக்காது. பின்னணி இசை மற்றும் பாடலும் உண்டு. பார்வையாளர்களும் சேர்ந்து பாடுவது போன்று பாடலை அமைத்திருந்தார்கள். நாடகம் என்றால் மேடை வடிவமைப்பு முக்கியம் அல்லவா. பெரிய காட்டையே மேடையில் உருவாக்கியிருந்தார்கள்,  அதுவும் கதையில் பனிக்காலம் வரும் காட்சியில், மேடையில் பனிப்பொழிவு வருவது போல அழகாக வடிவமைப்புச் செய்திருந்தார்கள். காட்சிகளுக்குத் தகுந்தாற்போல் அவற்றை மாற்றியும் அமைப்பார்கள். ஒரு காட்சிக்கும் அடுத்த காட்சிக்கும் உண்டான் மேடையைத் திரை போட்டு மறைக்காமலே மாற்றிவிடுவார்கள். க்ரெஃபல்லோ பெரிய உருவம், எளிமையாக வேடம் போட்டுவிடலாம். ஆனால், எலி, ஆந்தை, பாம்பு ஆகியவை சிறிய உருவம் அல்லவா? அதற்கு எப்படி வேடமிடுவார்கள் என்றுதானே யோசிக்கிறீர்கள். அதற்கு அவர்கள் பெரிய அளவிலான பொம்மைகளையா(puppets) பயன்படுத்தியிருந்தார்கள். ஒரு 32பக்க படக் கதையை இவ்வளவு அழகான நாடகமாக மாற்ற முடியுமா என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.  அழகான வடிவமைப்பு, பின்னணி இசை, பாடல், ஒப்பனை என ஒவ்வொன்றையும் குழந்தைகளுக்குப் பிடிக்கும் வகையில் செய்திருந்தார்கள். குழந்தைகளை அழைத்து வரும் பெற்றோர்கள்கூட அங்குக் குழந்தைகளாக மாறிவிடுகிறார்கள். இந்த கதையை நான் புத்தகமாகப் படித்திருக்கிறேன், 30 நிமிட திரைப்படமாகவும், 1.5 மணி நேர நாடகமாகவும் பார்த்தேன். அதுமட்டுமல்ல, கேளிக்கைப் பூங்காவில் Amusement  ride ஆகவும் சென்றிருக்கிறேன். ஆமாம் செல்லங்களா! லண்டனில் குழந்தைகளுடன் செல்லக்கூடிய எந்த ஒரு இடமாக இருந்தாலும் சரி! அது அருங்காட்சியகமாக இருக்கலாம், அறிவியல் கண்காட்சியாக இருக்கலாம், பூங்காவாக இருக்கலாம், திருவிழா-பொருட்காட்சி-கேளிக்கைப் பூங்கா போன்ற இடமாகவோ இருக்கலாம். எதுவாக இருந்தாலும், அதில் குழந்தைகள் புத்தகத்திற்கு முக்கியத்துவம் இருக்கும்.  அதனால்தான், யாராவது  என்னிடம் வந்து, “லண்டனில் ரொம்ப பிடித்த விசயம் என்ன?” என்று கேட்டால்,  “குழந்தைகளுக்கான புத்தகம்” என்று சற்றும் யோசிக்காமல் சொல்லிவிடுவேன். என்ன நான் சொல்வது சரிதானே!

ஜோ : வணக்கம் செல்லக்குட்டிகளா! இன்னைக்கு நாம பார்க்கப் போற ஆளுமை கார்ல் மார்க்ஸ். அவரைப் பற்றி உங்களுக்குத் தெரியுமா? நகுலன்: நான் ஒரு புத்தகத்தில் அவருடைய புகைப்படத்தைப் பார்த்தேன். அவர்  பெரிய தாடியுடன் கம்பீரமாக இருந்தார்.  ரதி:  இந்த உலகத்தில் எல்லோரும் சமமா வாழனும்னு சொன்னவர்னு என்னோட  அண்ணன் சொல்லியிருக்கார்.    ஜோ: வாவ்! அருமை. பரவாயில்லையே, அவரைப் பத்தித்  தெரிஞ்சு வச்சிருக்கீங்களே!  சரி, இன்னிக்கு நாம இன்னும் கொஞ்சம் அவர் பத்தித் தெரிஞ்சுக்கலாமா? மார்க்ஸ்  ஜெர்மனியில் 1818-ல் பிறந்தவர். அவரோட தந்தை ஒரு வழக்கறிஞர். சின்ன வயசுல இருந்தே மார்க்ஸ் புத்தகங்களைத் தான் நண்பனாக வைத்துக்கொண்டார். அவர் ஒரு வலிமையான அறிவாற்றல் கொண்ட மாணவன். கல்யாணம் ஆயிடுச்சு.  அவரோட மனைவி பெயர் ஜென்னி… . அவங்களுக்கு ஏழு குழந்தைங்க. ஆனா சில குழந்தைகள் சிறு வயதிலேயே இறந்துட்டாங்க. அவர்கள் குடும்பம் பெரும்பாலான நேரங்களில் வறுமையிலே வாழ்ந்தாங்க.. ஆனால் அதை எல்லாம் மார்க்ஸ் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.. ஏழை எளிய மனிதர்களின் துயரங்களுக்கான காரணத்தைக் கண்டுபிடிப்பதற்காக அத்தனை நூல்களை வாசித்தார்.  அவர் ஒரு சிந்தனையாளர், எழுத்தாளர், புரட்சியாளர் மட்டுமல்ல தத்துவவாதியும் கூட. நகுலன்: அவங்க போராடினாரா ? ஜோ:  நிறையப் போராடி இருக்கிறாரு. சாதாரணமான ஏழை எளிய தொழிலாளர்களுக்காக தன்னுடைய வாழ்நாளையே அர்ப்பணித்தவர். அவருடைய எழுத்துக்கள் சிந்தனைகள் இன்றும் உலகம் முழுவதும் பல பெரிய போராட்டங்களை தூண்டி விடுகின்றது. அவர் சொன்ன முக்கியமான கருத்து எல்லா மனிதர்களும் சமமாக வாழ வேண்டும் என்பதுதான். ஏழைக்கும் பணக்காரனுக்கும் இடையே உள்ள பெரிய வேறுபாட்டிற்கான காரணத்தை அறிவியல் பூர்வமாக சொன்னவர்.   நகுலன்: மார்க்ஸ் எதாவது புத்தகம் எழுதியிருக்காரா அத்தை,? ஜோ: எழுதியிருக்காரு.  ரொம்ப முக்கியமான புத்தகம் – "தாஸ் காப்பிட்டல்" (Das Kapital). தமிழில் மூலதனம் என்ற பெயரில் வெளிவந்து இருக்கிறது. இந்தப்  புத்தகத்தை எழுதுவதற்காக அவர் 1700 புத்தகங்களை ஆய்வு செய்தார். அதில் பொருளாதாரம், தொழிலாளர்களின் நிலை, பணம் ஒரே இடத்தில் எப்படி குவிகிறது.. உழைப்பாளிகள் எப்போதும் ஏன் ஏழைகளாக இருப்பதற்குக் காரணம் என்ன? இந்த நிலைமை மாற என்ன செய்ய வேண்டும்? என்பதைப் பற்றியும் எழுதி இருக்காரு.. . ரதி: அது எங்கள மாதிரி பசங்க படிக்க முடியுமா அத்தை? ஜோ : நீங்க படிக்கலாம்.  புரியறது கொஞ்சம் சிரமமா இருக்கும்.உதாரணமாக — ஒரு தொழிலாளி ஒரு நாள் முழுக்க வேலை செய்கிறார். ஆனா அவருக்குச் சம்பளம் குறைவா இருக்கு. அவங்க உழைச்சதை வைத்து முதலாளி அதிகச் செல்வம் சேர்க்கிறாரு. இது நியாயமா? நகுலன்: இல்லையே! எங்க வீட்டில் அப்பா  அம்மா ரெண்டு பேருமே வேலைக்குப் போறாங்க. ஆனா கூட எங்க வீட்டில் எல்லாம் வாங்க முடியாது. அதுவும் இதே மாதிரி தானே? ஜோ: அப்படித்தான் நகுலா. அருமையா புரிஞ்சுக்கிட்டையே. மார்க்ஸ் சொல்றது இதைத்தான்.தொழிலாளிகளே உண்மையிலேயே உலகத்தை நடத்துறவங்க. அவங்க முக்கியமானவங்க.  அவங்களுக்கு உரிய மதிப்பு, சம்பளம், உரிமைகள் இருக்கணும் அப்படின்னு  நினைச்சாரு.  நகுலன் : அவர் எங்க வேலை பார்த்தாரு? அவர் ஒரு ஆசிரியரா? ஜோ : நல்ல கேள்வி! மார்க்ஸ் தன் வாழ்நாளில் பல வேலைகளை செய்தார். சில நேரங்களில் பத்திரிகையாளராகவும், எழுத்தாளராகவும் இருந்தார். பல முக்கியமான பத்திரிகைகளில் கட்டுரைகள் எழுதியிருக்கிறார். ஆனால் அவர் நிரந்தரமாக வேலை பார்த்தவரல்ல. வாழ்நாள் முழுவதும் உலகை மாற்றுவதற்காகத் தன்னுடைய சிந்தனையைச் செலவழித்தார்.. வறுமை, சுரண்டல், பசி, அறியாமை, இல்லாத ஒரு பொன்னுலகத்தை எப்படி உருவாக்குவது என்று சிந்தித்து எழுதினார். அதனால் தான் இந்த உலகிலுள்ள தத்துவ வாதிகள் எல்லோரும் இந்த உலகத்தில் நிலவிய ஏற்ற தாழ்வுகளுக்கு விளக்கம் மட்டுமே சொன்னார்கள்.. ஆனால் மார்க்ஸ் ஒருவர் தான் இந்த உலகத்தை மாற்ற முடியும். ஏற்ற தாழ்வுகளில்லாத சமத்துவ உலகத்தை உருவாக்கமுடியும் என்று அறிவியல்பூர்வமாகச் சொன்னவர்..  ரதி: மார்க்ஸ் அரசியலில் இருந்தாராங்க அத்தை? ஜோ:. அவர் நேரடியாக அரசியல் களத்தில் இல்லை. ஆனா அவர் சிந்தனைகள் அரசியல் தளங்களில் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின. அவரோட நண்பர் எங்கல்ஸ் உடன் சேர்ந்து, கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அறிக்கையை எழுதினாரு.. இன்றும் உலகம் முழுவதும் அதிகம் பேசப்படும் புத்தகம் அது..  நகுலன்: அப்படி என்ன  அந்தப் புத்தகத்தில் இருக்கிறது  அத்தை? ஜோ: அது ஒரு சிறிய புத்தகம் தான். அதில், உலகம் எப்படி இருக்கிறது? அது எப்படி மாற்றப்படவேண்டும், பொதுவுடமைச் சமூகம் எப்படி இருக்கும் என்று சொல்றாங்க. அதில் உள்ள ஒரு முக்கியமான வாசகம் –  "உலகத் தொழிலாளிகளே, ஒன்றுபடுங்கள். நீங்கள் இழப்பதற்கு எதுவும் இல்லை கை விலங்குகளைத் தவிர எதிரில் இருப்பதோ பொன்னுலகம் " ரதி: அத்தை! இப்போ எங்கெல்லாம் அவரோட பொதுவுடமைச்சிந்தனை இருக்குது? ஜோ: மிகவும் முக்கியமான கேள்வி! உலகம் முழுவதும் பொதுவுடமைக் கட்சிகள் இருக்கின்றன.. அவரது சிந்தனைகளைப் பின்பற்றி பொதுவுடமை ஆட்சியை உலகின் பல நாடுகள் நடத்தி வருகின்றன. உதாரணமாக சீனா, வியட்நாம், கியூபா, வட கொரியா, இலங்கை, வெனிசுலா மற்றும் சில தென்னமெரிக்க நாடுகளிலும் பொதுவுடமை ஆட்சி நடக்கிறது. . நகுலன்: மார்க்ஸ் சொன்ன கருத்துக்கு எதிர்ப்பு இருந்துச்சாங்க அத்தை? ஜோ: அவர் வாழ்ந்த காலத்தில் அவர் சொன்ன கருத்துகளுக்காக வேலைகளில இருந்து வெளியேற்றப்பட்டார். அவருக்கும் அவருடைய குடும்பத்தாரும் வாழ்நாள் முழுவதும் வறுமையில் வாடினர். அந்த நேரத்தில் அவருடை உற்ற தோழர் ஏங்கெல்ஸ் தான் உதவி செய்தார்.. ஏங்கெல்ஸ் இல்லை என்றால் மார்க்ஸால் மூலதனம் நூலை எழுதி இருக்கவே முடியாது என்று சொல்வார்கள்.. அதனால் தான் மார்க்ஸ் தொடர்ந்து எழுதுவதையும்  சிந்திப்பதையும் நிறுத்தல. அவர் ஜெர்மனியில் பிறந்தாலும் பல நாடுகளுக்குத் துரத்தப்பட்டார்.. பிரான்ஸ், பெல்ஜியம், இங்கிலாந்து. அவர் இறந்தது கூட லண்டனில் தான். ரதி: அவரைப் போல நாம் சிந்திக்க முடியுமா? ஜோ : நிச்சயமாக! அதற்கு முதல் பாடம் எல்லாவற்றையும் கேள்வி கேட்க வேண்டும்.. இப்போது நாம் வாழும் சமூகம் எப்படி இப்படி சாதி, மதம், இனம், மொழி என்று பிரிக்கப்பட்டு இருக்கிறது? அனைவருக்குமான கல்வி, உரிமை, சமவாய்ப்பு, உழைப்புக்கேற்ற ஊதியம், சுருக்கமாகச் சொன்னால் எல்லாமும் எல்லாருக்கும் கிடைக்கவேண்டும்.. எப்படி? என்று கேள்விகளின் பின்னால் சென்று ஆய்வு செய்யும்போது நாமும் நிறைய வாசிக்கவும் யோசிக்கவும் முடியும்..  நகுலன்:   ரதி நாம் நாளை அவரைப் பற்றி ஓர் பாடல் எழுதலாமா? ஜோ: அதுவும் அருமை நகுலா! நீ பாடல் எழுது. ரதி நீ அவரைப் பற்றிக் கட்டுரை எழுதேன்? ரதி: சரிங்க அத்தை! “மார்க்ஸும் சமத்துவமும்”ன்னு தலைப்பா வைக்கலாமா? ஜோ:  ஆகா! நல்ல தலைப்பு!  நீங்க ரெண்டு பேரும் பாடலையும் கட்டுரையையும் எடுத்துட்டு வந்து அத்தை கிட்ட காமிக்கப் போறீங்க சரியா?  நகுலன், ரதி : சரிங்க அத்தை கண்டிப்பாகச்  செய்றோம்!  வாழ்க சமத்துவம்! வாழ்க சமூக நீதி!

சூரியன் மாமா சூரியன் மாமா  சூடா இருக்கீங்க நானே செய்த மேங்கோ ஐஸ்கிரீம்  சாப்பிட தரட்டுமா.? சூரியன் மாமா சூரியன் மாமா  அனலா இருக்கீங்க  நானே செய்த ரோஸ் மில்க் கொஞ்சம் குடிக்க தரட்டுமா.?  சூரியன் மாமா சூரியன் மாமா  வெயிலில் இருக்கீங்க நானே செய்த குல்பி ஐஸ்  சாப்பிட தரட்டுமா  ஆகா ஆகா நிறைய தந்தா  விரும்பி உண்பேனே. குளுகுளு குளுன்னு ஆவேன் குட்டிசெல்லம் உன்னாலே

தமிழில் - விஜிரவி                                                                                                                ராகேஷுக்கு ஆறு வயது. அவன் தன் தாத்தாவுடன் ஊருக்கு வெளியில் இருக்கும் ஒரு சிறிய  வீட்டில் வசித்து வந்தான். அது காட்டை ஒட்டியிருந்தது. அவனுடைய அம்மாவும், அப்பாவும் 50 மைல் தொலைவில் ஒரு சிறு கிராமத்தில் வசித்து வந்தனர். அவர்கள் அங்கே விவசாயம் செய்து வந்தனர். அங்கே நல்ல பள்ளிக்கூடம் இல்லாததால் ராகேஷ்  தாத்தாவின் வீட்டில் வசித்து வந்தான். அவர் ஒரு ஓய்வு பெற்ற காட்டிலாகா அதிகாரி.  தாத்தாவின் வீட்டிற்கும் ராகேஷின் பள்ளிக்கும் இடையே அரை மணி நேரம் நடக்க வேண்டும். ஒரு நாள் ராகேஷ் கடைத் தெருவில் செர்ரி பழங்களை வாங்கி தின்று கொண்டே வீடு வந்தான். அதில் சில பழங்கள் இனிப்பாகவும், சில  புளிப்பாகவும் இருந்தன. அந்த சிறிய சிவப்பான செர்ரி பழங்கள் காஷ்மீர் பள்ளத்தாக்கில் விளைந்தவை.   வீட்டை அடையும் போது அவன் கையில் மூன்று செர்ரிக்கள் மீதம் இருந்தன. தோட்டத்தில் இருந்த தாத்தாவுக்கு ஒரு பழத்தைக் கொடுத்து விட்டு அவன் மற்ற இரண்டையும் தின்றான். தன் கையில் இருந்த  செர்ரிப் பழத்தின் விதையைக் காட்டி, “ இது அதிர்ஷ்டமானதா தாத்தா?” என்றான். “கையில சும்மா வைச்சிருந்தா ஒரு அதிர்ஷ்டமும் இல்லை ராகேஷ். அதை மண்ணில் நட்டு வை"  என்ற தாத்தா, தோட்டத்தில் ஒரு இடத்தையும் காட்ட, அவன்  அங்கே அந்த விதையை நட்டான். அன்று மதியம் சாப்பிட்டு விட்டு நண்பர்களுடன் கிரிக்கெட் விளையாடப் போய் விட்டான். செர்ரி  விதையை சுத்தமாக மறந்தே விட்டான். அவர்கள் வசித்த இமயமலை அடிவாரத்தில் கடுமையான குளிரும் பனியும் இருந்தது. அங்கே பழ மரங்கள் வளராது. ஏனென்றால் மண் முழுவதும் வறண்டு, பனியால் இறுகிப்போய் இருக்கும்.  தாத்தா தினமும் அவனுக்கு மனிதர்கள் மிருகங்களாக மாறிய கதைகள், மரங்களில் வாழும் பேய்கள் பற்றி சுவாரசியமாக கதைகள் சொல்லுவார். தாத்தாவின் கண் பார்வை மங்கி விட்டதால் ராகேஷ் அவருக்கு தினமும் செய்தித்தாள் வாசித்து காட்டுவான். சில மாதங்கள் கழித்து செர்ரி விதையை நட்ட இடத்தில் ஒரு சிறு செடி முளைத்திருந்தது. அதைப் பார்த்த ராகேஷிற்கு ஒரே ஆச்சரியம்.  ஓடிப்போய் தாத்தாவை அழைத்து வந்தான். அவரும், 'தண்ணீர் ஊற்றி பத்திரமாக பார்த்துக் கொள்' என்றார். அவனும் வாளியில் தண்ணீர் எடுத்து வந்து ஊற்றி விட்டு அந்த செடியை சுற்றிலும் கூழாங்கற்களால் வட்டமாக வேலி அமைத்தான். இரண்டு வாரங்களுக்கு ஒரு இன்ச் அளவு அது மெதுவாக வளர்ந்தது. ஆனால் ஒரு நாள், தோட்டத்தில் புல்வெட்டிக் கொண்டிருந்த ஒரு பெண்மணியின் கையில் இருந்த அரிவாள் அந்த செர்ரி மரத்தின் மீது பட்டு, அதன் உடல் முக்கால்வாசி பிய்ந்து போனது.   'அவ்வளவுதான் இந்த மரம் இனி பிழைக்காது' என ராகேஷ் கவலைப்பட்டான். ஆனால் ஆச்சரியப்படும் விதமாக அந்த மரத்திற்கு எதுவும் தீங்கு நேரவில்லை.  வெயில் காலத்தில் மறுபடியும் அந்த மரத்தில் புதிதாக இலைகள் துளிர்த்தன.  இப்போது ராகேஷிற்கு எட்டு வயது ஆகிறது. அவனுடைய தோற்றத்திலும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டு அவனுடைய தலை முடி சுருட்டையாக வளர்ந்து, கண்கள் நல்ல கருநீலமாக மாறின. இடையில் அப்பா அம்மாவின் வீட்டிற்கு போய் அவர்களுக்கு தோட்டத்தில் பயிர்கள் நடுவதற்கு உதவி செய்தான். தாத்தா வீட்டிற்கு திரும்பி வந்த போது செர்ரி மரம் இன்னும் சற்றே பெரிதாக வளர்ந்து அவனுடைய மார்பளவு உயரம் இருந்தது. மழை பெய்யும் சமயங்களில் கூட ராகேஷ் அதற்கு தண்ணீர் ஊற்றினான். ஒரு நாள் அவன் பள்ளியிலிருந்து வீடு திரும்பிய போது செர்ரி மரக்கிளையில் ஒரு பூச்சியும், முசுமுசு கம்பளிப்பூச்சியும் இருந்ததைப் பார்த்தான். கம்பளிப்பூச்சி மிக ஆர்வமாக  மரத்தின் இலைகளை தின்றது.  ராகேஷ் வேகமாக அதை மரத்திலிருந்து எடுத்து காய்ந்த இலைகளில் மீது போட்டான். ‘ நீ பட்டாம்பூச்சியாக மாறிய பின்பு இங்கு வரலாம் என்றான்.  குளிர்காலமும் வந்தது. வயல் எலி குளிர், பனிக்கு அஞ்சி அந்த மரத்தில் தஞ்சம் புகுந்தது. கடுமையான பனியின் காரணமாக பள்ளத்தாக்குக்கு வரும் பாதை அடைக்கப்பட்டு செய்தித்தாள்கள் எதுவும் வரவில்லை. அதனால் தாத்தாவிற்கு அதிக கவலையாகி விட்டது.  பிப்ரவரி மாதம்  ராகேஷின் 9வது பிறந்தநாள் வந்தது. செர்ரி மரத்திற்கு 4 வயது ஆகிவிட்டது.  இப்போது ராகேஷும், அந்த மரமும் ஒரே அளவு உயரத்தில் இருந்தார்கள். ஒரு நாள் தாத்தா அவனை உற்சாகமாக 'ராகேஷ்' என்று கூவி அழைத்தார். அவனும் ஓடி வந்து பார்த்தான். அந்த செர்ரி மரத்தில் பிங்க் நிறத்தில் அழகான பூ பூத்திருந்தது. அதைத் தொடர்ந்து நிறையப் பூக்கள் அந்த மரத்தில் பூத்தன. மரம் ராகேஷை விட மிக உயரமாக வளரத் தொடங்கியது. தாத்தாவை விட உயரமாக வளர்ந்தது.  செர்ரி மரத்தின் பூக்களில் இருந்து தேனை எடுப்பதற்காக நிறைய தேனீக்கள் வரத் தொடங்கின. சிறிய பறவைகளும் பூக்களில் அமர்ந்து தேனை கொத்திச் சென்றன. வசந்த காலம் முழுவதும் பூக்கள் பூத்துக் குலுங்கின.  கோடைகாலத்தில் அந்த மரத்தில் சிறிய, அழகான சிவப்பு நிறத்தில் செர்ரி பழங்கள் காய்த்தன.  மிக ஆர்வமாக ஒன்றைப் பறித்து சாப்பிட்டான் ராகேஷ். ஆனால் உடனே துப்பிவிட்டான். 'ரொம்ப புளிப்பா இருக்கு' என்றவனிடம், 'அடுத்த வருஷம் நல்ல இனிப்பா மாறிடும்' என்றார் தாத்தா. ஆனால் பறவைகளுக்கு அந்த சுவை பிடித்திருந்ததால் விரும்பி உண்டன. ஒரு நாள்  வீட்டிற்குள் தாத்தாவைக் காணோம் என ராகேஷ் வெளியே வந்து பார்த்தபோது செர்ரி மரத்தடியில் பிரம்பு நாற்காலியைப் போட்டு அதில் சாய்ந்திருந்தார். “இந்த மரம் நல்லா நிழல் கொடுக்கிறது. இந்த மரத்தின் இலைகள் மிக அழகாக இருக்கின்றன ”என்றார்.  தாத்தா எழுந்து வீட்டிற்குள் போனதும் மரத்திற்கு அடியில் இருந்த புல்வெளியில் படுத்துக்கொண்டான் ராகேஷ். காற்றில் ஆடும் மரத்தின் இலைகளின் வழியாக நீலவானம் தெரிந்தது.  மற்றொருபுறம் அழகான மலைகளும் மேகங்களும் தெரிந்தன.  தாத்தா வெளியே வந்து அவனருகில் அமர்ந்து கொண்டார். அவர்கள் இருவரும் இரவு வரும் வரை அங்கேயே அமர்ந்திருந்தார்கள். வானத்தில் நட்சத்திரங்கள் மின்னின. மற்ற பூச்சிகளும் சத்தமிடுவது கேட்டன. " தாத்தா, இந்தக் காட்டில எத்தனையோ மரங்கள் இருக்கு. ஆனால் இந்த செர்ரி மரம் மட்டும் ஏன் இவ்வளவு ஸ்பெஷல்? ஏன் இதை நமக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு?” என்றான் ராகேஷ்.  "இந்த மரத்தை நாமே நட்டோம்ல. அதனால் தான் இது ஸ்பெஷல்' என்றார் தாத்தா.  "ஒரே ஒரு விதையில் உருவான மரம்" என்ற ராகேஷ் அந்தப் பெரிய மரத்தின் சின்னக் கிளையை மென்மையாகத் தடவினான்.  மரத்தை கட்டிப் பிடித்தபடி, இலையின் நுனியை ஒரு விரலால் தொட்டான். “ இது தான் இயற்கையின் அதிசயமோ?” என அவன் வாய் முணுமுணுத்தது.

"டேய் மாறா என்ன யோசனை .. ஒன்னுமே  பேசாமல் அமைதியாக உட்கார்ந்து இருக்க ?" என்று  பேரனையே வெகு நேரமாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சதாசிவம் கேட்டார்.     "ஒன்னும் இல்ல தாத்தா" என்று சோகமான குரலில் மாறன் சொன்னான். அவன் ஒன்றும் இல்லை என்று சொன்னாலும் கூட அவன் முகத்தில் ஏதோ  ஒரு சோகம் தென்பட்டது அவனாகவே சொல்லட்டும் என்று  தாத்தா விட்டு விட்டார். ”இந்தா அவிச்ச நிலக்கடலை.இதைச் சாப்பிட்டுக் கொண்டே  இங்கேயே அமர்ந்து இரு. நான் வேலைகளை முடித்துவிட்டு வருகிறேன்" என்று சொல்லிக்கொண்டே தோட்டத்துக்குள் சென்று விட்டார். கீரனூர் என்ற அழகிய கிராமத்தில் வசிப்பவர் சதாசிவம்.  அந்தக் காலத்திலேயே நன்கு படித்த மனிதர்.   அவருக்கு விவசாயத்தின் மேல் ஆர்வம் அதிகம்.. அதனால் வேலைக்குச்  செல்லாமல் சொந்த ஊரில் விவசாயம் செய்து வருகிறார். அவருடைய மகன்  அருண் பொறியியல் பட்டப்படிப்புப் படித்தவர்.அருகில் இருக்கும் கோவை  நகரத்தில் ஒரு ஆலையில் பொறியாளராகப் பணியாற்றுகிறார்.அருணின்  செல்ல மகன்தான் இளமாறன். இளமாறனுக்குத்  தாத்தா , பாட்டி என்றால் உயிர். விடுமுறை விட்டால் போதும், கிராமத்துக்கு ஓடி வந்து விடுவான்.   சதாசிவம் மரங்களுக்கு நீர் பாய்ச்சிக் கொண்டிருந்தார். மாறன் அங்கிருந்த கயிற்றுக் கட்டிலில் அமர்ந்து வேடிக்கைப் பார்த்துக்  கொண்டிருந்தான்.  ஒரு சிறிய அழகிய பறவைத் தன்னைவிடப் பெரிய பருந்தைத் துரத்தித் துரத்திக் கொத்துவதைப் பார்த்தான்.அவனுக்கு ஆச்சரியமாய் இருந்தது. அந்தப் பறவையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அந்தப் பறவையின் வால் மட்டும் இரண்டாகப் பிரிந்து இருப்பதைப் பார்த்தான்.    தாத்தா எல்லா வேலைகளையும் முடித்து விட்டு வரும் வரை அவன் கவனம்  முழுவதும் அந்தப்  பறவையின் மேலேயே இருந்தது. பருந்தை மட்டுமல்ல ;காகத்தையும் அது துரத்தித் துரத்திக் கொத்தியது.  அந்தப் பறவையை பார்த்துக் கொண்டிருந்த சுவாரசியத்தில்,தாத்தா வந்தது கூட அவனுக்குத்  தெரியவில்லை.  சிறிது நேரத்திற்கு முன்பு சோர்ந்து இருந்த பேரனின் முகம், மலர்ந்து இருந்ததைப் பார்த்து ரசித்தார்.  மெல்ல அவன் அருகில் அமர்ந்து அவன்  தோளைத் தொட்டதும், " தாத்தா..தாத்தா.. அந்தக் குட்டிப் பறவையைப்  பாருங்களேன். அது அவ்வளவு சிறியதாக இருந்தாலும் எப்படி பெரிய பறவைகள் கூடச் சண்டைப் போடுது  பாருங்க!" என்று  வியப்போடு அந்தப் பறவையைக் காட்டினான்.  அந்தப் பறவையைப் பார்த்ததும்,   " அட..நம்ம ரெட்டை வாலுக் குருவி " என்று சிரித்தபடியே  தாத்தா சொன்னார்.   "அய்.தாத்தா. இந்தக் குருவி பற்றி உங்களுக்குத் தெரியுமா ?" என்று வியப்போடு கேட்டான்.   " மாறா.. இந்தப் பறவையை  தினமும்  நான். சின்ன வயதில் இருந்து பார்த்துட்டு  வரேன்"  என்றார்.   " தாத்தா..இந்தப் பறவையைப் பத்தி எனக்குச்  சொல்லுங்க தாத்தா.பிளீஸ்."  என்று   அவர் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டே ஆர்வத்தோடு கேட்டான்.   "சொல்றேன் சொல்றேன் கண்ணு." என்று அவன் ஆர்வத்தை ரசித்தபடியே சொல்ல ஆரம்பித்தார்.   " இந்தப் பறவைக்கு கரிச்சான்ன்னு பேரு. இரட்டை வால் குருவி, கரிக் குருவி, ஆனைச் சாத்தான் அப்படின்னு பல பெயர்களில் இந்தப் பறவையைக் குறிப்பிடுவாங்க. "  என்று  தாத்தா சொல்லிக் கொண்டே வருகையில்,    "தாத்தா இதனோட வால் பகுதி இரண்டாக பிளந்து இருப்பதால் தானே இதுக்கு  இரட்டை வால்க்குருவின்னு பெயர் வச்சாங்க " என்று பெயர் காரணத்தைக்  கண்டுபிடித்து விட்ட மகிழ்வில் வேகமாய் சொன்னான்.  " ரொம்ப ரொம்ப சரி கண்ணு.. இதோட  நிறம்  பளபளவென  மின்னும்  கருப்பு  நிறமாய்  இருப்பதைப்  பார்த்தாய் தானே.. புறாவை விடச் சற்று சிறியது இந்த கரிச்சான்.  நீளமான வால்,   கடைசியில் பிளவுபட்டு இருப்பது தான்  இந்தப் பறவையின் சிறப்பு."    தாத்தா சொல்லச்  சொல்ல கண்கள் மினுங்க  கேட்டுக்கொண்டே இருந்தான்.    மேலும்     இரட்டைவால் குருவிக்குப்  பயம் என்பது அணுவளவும் கிடையாது.  அது  தன்னைவிட உருவத்திலும், பலத்திலும் பெரிதான காகம், கழுகு, பருந்து  போன்ற  பறவைகளைக் கண்டு அச்சம் கொள்வதில்லை. அவைகளைத்  துரத்தித் துரத்தி விரட்டும். அந்தப் பறவைகளும் பயந்தோடித் தப்பித்தோம், பிழைத்தோம்  என்று  திரும்பிக்  கூட  பாராமல்  அதி வேகமாகப் பறந்து செல்லும். இந்தக் காட்சி பார்க்க வேடிக்கையான,  வினோதமான ஒன்று   என்று தாத்தா அந்தப்  பறவையைப் பற்றிச்  சொல்லிக் கொண்டே வந்தார்.    " தாத்தா.. பெரிய பறவைகள் கூட  இந்தக் குட்டிக் கரிச்சான  பார்த்து பயப்படுறதப் பார்த்தா  வியப்பா இருக்கு தாத்தா" என்று ஆச்சரியத்தோடு சொன்னான்.   "கண்ணு.. உருவத்தைப் பார்த்து எதையும் எடை போடக்கூடாது. அதைவிட இன்னொரு விஷயம். இந்த கரிச்சான் இருக்கிற தைரியத்துல, மணிப்புறா, தவிட்டுக் குருவி, கொண்டைக் குருவி  போன்ற   சாதுவான  பறவைகள் கரிச்சான் கூட்டுக்குப்  பக்கத்துல கூடு  கட்டி  இனப்பெருக்கம்  பண்ணும்."   " கரிச்சான் இருக்க பயமேன்.அப்படித் தானே தாத்தா." என்றான் மாறன்.    " அதே தான் கண்ணு."   " தாத்தா.. நான் இனிமேல் குட்டியா இருக்கேன்னு  கவலைப்பட மாட்டேன். கரிச்சான்  மாதிரி தைரியமா இருப்பேன்"      என்று  உறுதியாய்  மாறன் சொன்னான். " உன்னை யாராச்சும் குட்டியா இருக்கேன்னு கிண்டல் பண்ணாங்களா மாறா ? "  என்று கேட்டார். "ம்ம்..ஆமாம் . தாத்தா.. சரியா  கண்டுபிடிச்சிட்டீங்க. எங்க பள்ளியில்  ஆண்டுவிழாவில் என்னை மேடையில் பேச தலைமையாசிரியர்  தேர்ந்தெடுத்தார். இதை மகிழ்வாக வகுப்பில்  பகிர்ந்தேன்.  ஆனா எங்க வகுப்பு பசங்க, டேய் பொடியா.. உனக்கு மைக் எட்டுமா ? ஸ்டூல் போட்டு ஏறி நின்னு பேச போறியான்னு கிண்டல் பண்ணிக்கிட்டே  இருந்தாங்க.எனக்கு அதுதான் ரொம்ப வருத்தமாயிடுச்சு தாத்தா."    என்று கொஞ்சம் சோர்வோடு சொன்னான்.   " மாறா.. உயரம் அவங்க அவங்க மரபுல வந்தது. உங்க அப்பா கூட காலேஜ்  போனதுக்கப்புறம்  தான் நல்லா வளர்ந்தான். அதுபோலத்தான் நீயும் இருக்க. அதுவவுமில்லாம   அவங்க உருவத்தில்  உயரமா இருக்கலாம். ஆனா மேடையில ஏறி பேசும்  அளவுக்கு அவங்க இன்னும் உயரவில்லை.  1500  மாணவர்கள் இருக்கிற இடத்தில,உனக்கு இந்த வாய்ப்பு கிடைச்சிருக்கு  அப்டின்னா , நீ  அந்த அளவுக்கு தகுதில உயர்ந்திருக்க."    என்று  தாத்தா  பெருமிதத்தோடு  சொல்லச் சொல்ல, மாறன் மனதில் மாற்றம் ஏற்பட்டது.   "ஆமா தாத்தா ...நான் இந்த கரிச்சான் மாதிரி குட்டியா இருந்தாலும் தைரியமானவன் தாத்தா.மேடையில் எப்படி பேசிக் கலக்கிட்டு வரேன்..பாருங்க "  என்று உற்சாகமாய் சொன்னான்.  அதை ஆமோதிப்பது போல் கீச் கீச் என்று கரிச்சானின் குரல் கேட்டது.

அது ஒரு மழலையர் பள்ளி. உள்ளே நுழைந்த எல்லா குழந்தைகள் முதுகிலும் பை இருந்தது. அவர்கள் ஒருவர் பின் ஒருவராக வகுப்புக்குள்  நுழைந்தனர். குட்டிக் கைகளில் கலர்  கலராக  வாட்டர் பாட்டில் இருந்தது.  சிலர், அவர்களாகவே சென்று, அதை அதற்குரிய இடத்தில்  வைத்து விட்டு,  சேரில் உட்கார்ந்தார்கள். சில குழந்தைகள் அப்படியே பேந்த பேந்த முழித்தார்கள்.  அவர்களுக்கு அபி மிஸ் உதவி செய்து, அவர்களை சேரில் உட்கார வைத்தார். கீ குடுத்த பொம்மை போல அவர்களும் நடந்து போய் இருக்கையில்  உட்கார்ந்தனர். அபி மிஸ், ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு  பாடலோ ஒரு கதையோ  அல்லது ஒரு  விளையாட்டோ சொல்லி அதற்கு பிறகு தான் வகுப்பை ஆரம்பிப்பார்.  அன்று ஒரு பாடல் பாட ஆரம்பித்தார்  “கியா கியா குருவி நான்”  குழந்தைகளும் கையை ஆட்டி, தலையை அசைத்து ஆளுக்கொரு ராகத்தில் பாடினார்கள்.  “கியா கியா குருவி நான்”  அப்போது, அந்த வகுப்பிற்கு புதிதாக ரியா  வந்தாள். உடன் அவள் பெற்றோர் இருந்தனர்.  ரியா அவள் அம்மாவின் கையை இறுக்கமாக பிடித்திருந்தாள். அப்பா  அவளது  பையை அபி மிஸ்ஸிடம் குடுத்தார்.  "ரியா… மிஸ் கூட போடா குட்டி" அம்மா கொஞ்சலாக சொன்னார். ரியா பிடியை மேலும் இறுக்கிக் கொண்டாள்.  "உங்க பேரு ரியாவா? ரொம்ப நல்லா இருக்கே" அபி மிஸ் குனிந்து  ரியாவிடம் கேட்டார்.     ரியா அம்மாவின் புடவைக்குள் ஒளிந்து கொண்டாள். "மிஸ், இவளுக்கு நாலு வயசு ஆகுது. இன்னும் சரியா பேச ஆரம்பிக்கல. கூப்பிட்டா திரும்பிப் பார்ப்பதில்லை, கண்களை பார்த்து பேச மாட்டேங்கறா. நாம் சொல்வதை முழுவதுமாக புரிந்து கொள்ள முடிவதில்லை.  ” திறந்தவெளியிலும், குழந்தைகளோடும் நிறைய விளையாடினா அதெல்லாம் மாறிடும்னு டாக்டர் சொல்றாரு. கொஞ்சம் பாத்துக்கோங்க பிளீஸ்" கவலையோடு ரியாவின் அப்பா சொன்னார். "கவலைப்படாதீங்க சார். ரியா இங்க எல்லாமே கத்துக்குவா. அவளுக்கு இங்க நெறய பிரெண்ட்ஸ் இருக்காங்க" என்று சொல்லிக்கொண்டே அபி மிஸ் ரியாவை பார்த்தார்.  ஒரு கையால்  அம்மாவை இறுக்கிப் பிடித்திருந்தவள், இன்னொரு கையில்  ஒரு  குட்டிப்  புல்லாங்குழல் வைத்திருந்தாள்.  "அவளுக்கு புல்லாங்குழல் ரொம்ப பிடிக்கும். எங்க போனாலும் அதை கையில் வச்சிக்குவா. அதை வாசிக்கறதும் ரொம்ப பிடிக்கும்" என்று அம்மா சொன்னார்.   "ஒரு நிமிஷம் இருங்க" என்று சொல்லிவிட்டு அபி மிஸ் வெளியே போனார்.  அங்கே பக்கத்தில் ஒரு பூவரசு மரம் இருந்தது. அதில் இருந்து ஒரு இலையை பறித்து வந்தார். ரியாவின் அருகே வந்து, முட்டிக்கால் போட்டு உட்கார்ந்தார்.  அந்த  இலையை  சுருட்டி  வாயில் வைத்து வாசித்தார்.  “பீ..பீ...பீ” சத்தம் வந்தது. அதை கேட்ட ரியா, தரையைப் பார்த்தபடியே சிரித்தாள்.  அபி மிஸ் அவள் கையை பிடித்து கூட்டிப் போய் காலியாக இருந்த ஒரு சேரில் உட்கார வைத்தார்.  ரியா சில நாட்கள் மகிழ்ச்சியோடு பள்ளிக்கு வருவாள்;  சில நாள் உள்ளே  வர மாட்டேன் என அடம் பிடித்து ‘வீல் ‘ என அழுவாள்.    அபி மிஸ் அவள் விளையாட சில விளையாட்டு சாமான்களை எடுத்துக்  கொடுப்பார்.  அதை வாங்கி கொண்டு உள்ளே வருவாள். உள்ளே வந்தாலும் மற்ற குழந்தைகள் போல பாடங்களை திருப்பி சொல்ல  மாட்டாள். ஒரு இடத்தில் உட்காராமல் இங்கும் அங்கும் ஓடுவாள்,  ரைம்ஸ் பாடும்  போது மட்டும் எங்கே இருந்தாலும் ஓடி வந்து வாசல் அருகே நின்று பார்ப்பாள். மற்றவர்கள் பாடி முடித்தவுடன் மறுபடி விளையாட ஓடி விடுவாள்.  அபி மிஸ் மற்ற குழந்தைகளுக்கு சொல்லி குடுக்கும் போது, அவ்வப்போது  ரியாவை மடியில் உட்கார வைத்துக்கொள்வார்.  எல்லோரும் விளையாடும் சமயத்திலும் ரியாவை சேர்த்துக்கொள்ளும்படி  பார்த்துக் கொள்வார். ரியாவை அங்கே எல்லோருக்கும் ரொம்ப பிடிக்கும். ஆனால்  விளையாட  கூப்பிட்டால்  உடனே வரமாட்டாள். அதனால், அவளுடன் விளையாட வேண்டும் என்று யார்  நினைத்தாலும், "ரியா, இந்தா பீப்பீ" என்று சொன்னால் போதும். ரியா அவர்களுடன் ஒட்டிக்கொள்வாள்.  சில மாதங்களில் கொஞ்சம் முன்னேற்றம் இருந்தது. ஒரு சில  வார்த்தைகள்  பேச ஆரம்பித்து இருந்தாள். இன்னும் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்த்து பேசுவதில்லை. அந்த வருடம் ஆண்டு விழாவிற்கு கலை நிகழ்ச்சிகள் நடத்த முடிவு  செய்யப்பட்டது. தினமும் ஆடல் பாடல் என பயிற்சி கொடுத்தார்கள்.  ரியா வழக்கம் போல தள்ளி நின்று மற்றவர்கள் செய்வதை பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள்.  ஆண்டு விழா அமர்க்களமாக தொடங்கியது.  பார்வையாளர்கள் எல்லோரும் சேரில் உட்கார்ந்து இருந்தார்கள்.  குழந்தைகள் முகத்தில் பவுடர் போட்டு, லிப்ஸ்டிக் அப்பி, பிங்க், பச்சை, ஊதா, மஞ்சள் என கலர் கலராக டிரெஸ் பண்ணி இருந்தார்கள் .   நடனம் ஆடும் போது மேடைக்கு கீழே நின்று, ஆசிரியர்கள் ஆடிக் காட்ட, அதை பார்த்துக்கொண்டே  குழந்தைகள்  மேடையில் ஆடினார்கள்.  பார்வையாளர்கள் பலமாக கை தட்டினார்கள். ரியா அபி மிஸ் கையை பிடித்தபடி நின்றிருந்தாள்    சிறப்பு விருந்தினர் மேடையில் பேசுவதற்காக அழைக்கப்பட்டார்.  திடீரென்று  ரியா மேடைக்கு ஓடினாள். இதை அபி மிஸ் எதிர்பார்க்கவில்லை.  குடு குடுவென ஓடிய ரியா, மைக்கில் பேசிக்கொண்டிருந்த சிறப்பு விருந்தினர்  அருகே சென்று நின்றுகொண்டாள். அவர் பேச்சை நிறுத்தினார். அபி மிஸ் வேகமாக ரியாவை கூட்டிப் போக ஓடி வந்தார். ரியாவின் அம்மாவும்  அப்பாவும் உட்கார்ந்து இருந்த சேரில் இருந்து பதற்றத்தோடு எழுந்து மேடையை நோக்கி ஓடி  வந்தார்கள். ரியா கையில் ஏதோ இருந்தது. அது என்ன தெரியுமா?  அபி மிஸ் செய்து குடுத்த பீப்பீ தான் அது. அதை வாயில் வைத்து ஊதினாள்.  மற்ற குழந்தைகள் மேடையில் நடனம் ஆடியதை பார்த்த அவளுக்கும் பீப்பி வாசிக்க ஆசை வந்திருக்கலாம் . ரியா வாசிக்கவும், சிறப்பு விருந்தினர் மைக்கை அவளுக்கு பிடித்தார்.   குழந்தைகள் கைகள் தட்டி ரியாவை உற்சாகப் படுத்தினார்கள்.  அங்கே இருந்த அனைவரும் கூட சேர்ந்து கை தட்டினார்கள்.  வாசித்து முடித்ததும் ரியா ஓடி வந்து அபி மிஸ் அருகே நின்று கொண்டாள்.   அவ்வளவு பேர் முன்னால், பயம் இல்லாமல், ரியாவாகவே முன்வந்து வாசித்தது  எல்லோருக்கும் ஆச்சரியமாக இருந்தது.  எது எப்படியோ ரியா தயக்கத்தை உடைத்து மேடையேறியதை பார்த்த எல்லோரும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்கள்.